Uzależnienie od leczenia jest zaburzeniem psychicznym, które polega na zgłaszaniu przez pacjenta fikcyjnych dolegliwości, bądź świadomym wywoływaniu choroby. Najczęściej, celem tej grupy pacjentów jest uznanie ich za chorych i umożliwienie im leczenia. Jakie jest natomiast podłoże zespołu Münchhausena i czy można to leczyć?
Zespół Münchhausena, czyli tzw. zespół skoczka szpitalnego bądź zespół pacjenta wędrującego po szpitalach może również występować w formie przeniesionego zespołu Münchhausena, który bezpośrednio dotyka bliskich pacjenta, np. matki wywołują objawy choroby u swoich dzieci.
Choroba ta jest o tyle niebezpieczna, iż pacjenci, aby osiągnąć swój cel specjalnie wywołują u siebie takie objawy jak gorączka, ból, krwawienie, wymioty czy zakażenie. Niekiedy połykają, wstrzykują bądź aplikują sobie substancje toksyczne, a także świadomie zażywają leki innych osób. Zdarzają się również przypadki drążenia rany, po to by opóźnić proces gojenia. Osoby z zespołem Münchhausena fałszują dokumentację medyczną i dążą do konieczności przeprowadzania zabiegów chirurgicznych i hospitalizacji.
Jak rozpoznać pacjenta z zespołem Münchhausena?
Pacjenci obciążeni tą chorobą psychiczną w momencie postawienia przez lekarza diagnozy, odmowy dalszej diagnostyki lub podejrzenia symulowania objawów, zazwyczaj zmieniają lekarza prowadzącego. Głównym celem pacjenta nie jest pomoc medyczna, a troska i zainteresowanie ze strony lekarza. Osoby te dążą do wizerunku osoby cierpiącej na nieznaną dotąd lub nieuleczalną chorobę.
Czym zespół Münchhausena różni się od symulowania objawów?
W porównaniu do osób, które symulują daną chorobę, by zdobyć np. zwolnienie lekarskie czy rentę, pacjenci z zespołem Münchhausena nie wiedzą dlaczego oszukują zarówno lekarzy, jak i rodzinę. Związek z chorobą, według specjalistów ma przeszłość pacjenta. Przeważającą grupą pacjentów są mężczyźni, którzy doświadczyli w dzieciństwie traumy, byli krzywdzeni oraz nie zaspokajano ich potrzeb emocjonalnych. Ponadto jak zwrócili uwagę eksperci, wśród osób z zespołem Münchhausena są również pacjenci, którzy w dzieciństwie byli ofiarą przeniesionego zespołu Münchhausena.
Również przeniesiony zespół Münchhausena u kobiet zazwyczaj ma podłoże związane z przeszłością, w tym m.in. nieszczęśliwym dzieciństwem lub długotrwałymi pobytami w szpitalu. Przyczyną zaburzenia mogą być także problemy natury osobistej, takie jak m.in. konflikty w relacji z najbliższymi.
Jak objawia się przeniesiony zespół Münchhausena?
Wśród najczęstszych objawów tego zaburzenia psychicznego jest m.in. gorączka, krwawienie z nosa, przewodu pokarmowego lub dróg oddechowych, wymioty krwią, a także objawy skórne, senność, drgawki czy nawet śpiączka. Kobiety są wówczas nad wyraz aktywne we współpracy z lekarzem.
O zespole Münchhausena może świadczyć również sytuacja, w której wyniki badań laboratoryjnych nie odpowiadają temu, w jakim stanie ogólnym jest pacjent. Ponadto alarmem powinny być niegojące się rany, które znajdują się tylko w miejscach, gdzie można je zasłonić, np. rękawem czy nogawką spodni.
O tego rodzaju zaburzeniu może świadczyć również nadmierne zainteresowanie ze strony pacjenta bądź matki dziecka działaniem leków, w tym gromadzenie ulotek, jak również nieprzeciętna wiedza medyczna i nakłanianie lekarzy do zlecania innych badań. W przypadku przeniesionego zespołu Münchhausena dolegliwości zazwyczaj zanikają podczas nieobecność matki.
Na czym polega leczenie pacjenta z zespołem Münchhausena?
Z uwagi na szczegółowe budowanie przez pacjenta obrazu swojego stanu zdrowia, leczenie jest złożone. Aby uzyskać diagnozę konieczna jest wizyta u psychiatry. Niezwykle ważnym czynnikiem w leczeniu tego zaburzenia będzie psychoterapia, której celem będzie uświadomienie pacjentowi jego potrzeb i wskazanie sposobów na osiągnięcie samoakceptacji w inny sposób.
Jeżeli pacjentowi towarzyszą stany silnego napięcia psychicznego, bądź pojawiły się również objawy wskazujące na stany lękowe lub depresyjne, specjalista podejmuje decyzję o włączeniu leczenia farmakologicznego.
Źródło: poradnikzdrowie.pl
Przeczytaj także: Czym jest efekt nocebo? Dlaczego pacjenci, którzy otrzymali placebo, również zgłaszali NOP?
