Jak informuje Monika Szawłowska, pracownik socjalny z Poradni Psychoonkologii Narodowego Instytutu Onkologii im. Marii Skłodowskiej-Curie – Państwowego Instytutu Badawczego w Warszawie, podczas zmagania się z chorobą nowotworową, można ubiegać się o orzeczenie niepełnosprawności, które może być przydatne podczas choroby i rekonwalescencji. Warto również wiedzieć, gdzie można ubiegać się o pomoc socjalną.
Kiedy można udać się po orzeczenie?
Do ośrodka pomocy społecznej może zgłosić się każda osoba, która objęta jest leczeniem nowotworowym, a jej sytuacja jest trudna i potrzebuje ona pomocy. Ekspertka dodaje również, że pracownicy socjalni pomagają w momencie, kiedy pacjent potrzebuje ubezpieczenia zdrowotnego, a go nie ma. Ubezpieczenie jest niezbędne do dostępu do bezpłatnych świadczeń zdrowotnych.
– Zgłaszają się także osoby aktywne zawodowo, kiedy choroba uniemożliwia im wykonywanie pracy, a one nie wiedzą, z jakich świadczeń i rozwiązań systemowych mogą skorzystać. Pacjenci korzystają zarówno z form poradnictwa, jak i pomocy w skompletowaniu dokumentacji do świadczeń oraz uzyskaniem dostępu do nich, gdyż zdarzają się niekorzystne dla pacjenta rozstrzygnięcia wymagające zastosowania środków odwoławczych, np. w sprawach świadczeń pieniężnych czy orzeczeń o stopniu niepełnosprawności, co rzutuje na zakres wynikających z nich ulg i przywilejów – opowiada Monika Szawłowska.
Bardzo często dochodzi do sytuacji, w której pacjenci onkologiczni nie łączą swojej choroby z niepełnosprawnością. Wynika to przede wszystkim z powodu zmagania się z podwójnym system orzekania o niepełnosprawności przez instytucje, takie jak: Zakład Ubezpieczeń Społecznych czy Kasa Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego. Co więcej, wiele osób nie ma podstawowej znajomości definicji niepełnosprawności. Większość pacjentów kojarzy niepełnosprawność z widocznymi chorobami, co nie zawsze jest prawidłowe.
– Inna sprawa, że istnieje też bariera natury psychologicznej. Oczywiste jest, że chory leczy się z myślą o wyzdrowieniu, ale takie orzeczenie zwykle wydawane na określony czas jest formą wsparcia, dopóki pacjent nie odzyska sił do pełnego funkcjonowania. Można określić je przepustką do tego, żeby skorzystać z różnych ulg i form pomocy, które mogą pomóc w tym wyzdrowieniu. Poczynając od ulgi rehabilitacyjnej, czyli tego, że pacjent może odliczyć w zeznaniu podatkowym koszty związane z leczeniem, np. zakupem leków czy wyrobów medycznych, wydatków na rehabilitację, a nawet kosztu użytkowania samochodu, jeżeli jest jego właścicielem lub współwłaścicielem, a także koszty turnusu rehabilitacyjnego – wyjaśniła specjalistka.
Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych
Bardzo ważną instytucją, która wspomaga osoby z niepełnosprawnością, jest Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych, który zapewnia wsparcie finansowe. Jeżeli pacjentem jest rodzic, a jego dziecko uczestniczy w zorganizowanym wypoczynku letnim lub zimowym, może odliczyć koszt takiego wyjazdu. Co więcej, jeśli pacjent pracuje, to może skorzystać ze zmniejszonego wymiaru czasu pracy (7 godzin), dodatkowych przerw w pracy, dodatkowych 10 dni urlopu w ciągu roku, który może przeznaczyć na badania kontrolne lub leczenie, a w godzinach pracy skorzystać ze zwolnienia lekarskiego w celu rekonwalescencji, nie wykorzystując na ten cel urlopu.
– Ważne jest, że pacjent prowadzący działalność gospodarczą lub rolniczą, mając status osoby z niepełnosprawnością, może skorzystać z refundacji składek na ubezpieczenie społeczne. Nie musi przerywać działalności, dofinansowanie pozwoli mu przetrwać trudny czas – dodała Szawłowska.
Warto również dodać, że pacjent, który rozpocznie procedurę ubiegania się o zaświadczenie o niepełnosprawności, może najpotrzebniejsze informacje sprawdzić na rządowej stronie gov.pl w zakładce Ministerstwa Rodziny i Polityki Społecznej lub innych stronach internetowych, takich jak: Centrum Kryzysowe – pomoc dla pacjentów onkologicznych i bliskich. Jednocześnie ekspertka przyznaje, że niestety przez większość procedur pacjent musi przejść samodzielnie, jednak ośrodki pomocy społecznej służą pomocą.
– Chciałabym podkreślić, że rozpoznanie choroby onkologicznej samo w sobie nie powoduje powstania prawa do pomocy. Pomoc państwa jest przyznawana w drodze decyzji uprawnionych podmiotów i jest uzależniona od specyfiki sytuacji życiowej i zdrowotnej osoby zainteresowanej. Potrzebna jest zatem ocena spełnienia dodatkowych kryteriów współwystępujących z chorobą i uprawniających do pomocy, tj. niesamodzielność, samotność, niepełnosprawność, niezdolność do pracy itd. Kiedy zatem mamy trudną sytuację, potrzebujemy pomocy i nie potrafimy sami oszacować swojej sytuacji w kontekście prawa do świadczeń, warto zwrócić się do pracownika socjalnego w placówce ochrony zdrowia lub w pobliskim ośrodku pomocy społecznej, który pomoże nam zarówno w ocenie sytuacji, jak i załatwieniu formalności – podsumowała specjalistka.
Źródło: zdrowie.pap.pl, centrumkryzysowe.org.pl
