Narody Fundusz Zdrowia w maju tego roku opublikował raport na temat leczenia stwardnienia rozsianego (SM) w latach 2013-2019. Liczba pacjentów leczonych na tę chorobę w 2019 r. wzrosła do 15,5 tys. Według analizy dostęp do terapii i rehabilitacji nadal jest niewystarczający w stosunku do potrzeb pacjentów.
Zgodnie z danymi przedstawionymi przez Institute for Health Metrics and Evaluation w 2016 r. w Polsce było 30 tys. osób chorych na stwardnienie rozsiane, co stanowiło 0,08% ludności kraju. Raport NFZ stanowi podstawę do dalszych zmian w organizacji leczenia pacjentów cierpiących na tę chorobę.
Wzrost liczby leków refundowanych dla chorych ze stwardnieniem rozsianym
Według raportu Narodowego Funduszu Zdrowia na przestrzeni lat 2013-2019 odnotowano zwiększenie dostępu do leków dla chorych ze stwardnieniem rozsianym. W 2019 r. dostępnych było 12 substancji czynnych, w tym leków nowszych generacji. Zauważalne jest również skrócenie czasu oczekiwania na refundację publiczną nowych leków od chwili zarejestrowania substancji w Unii Europejskiej.
Liczba pacjentów z SM leczonych w ramach programów lekowych wzrosła z 6,8 tys. w 2013 r. do 15,5 tys. chorych w 2019 r., co stanowi ponad dwukrotny wzrost leczonych pacjentów. W związku z tym odnotowano również zwiększenie zapotrzebowania na leki dla osób chorych na stwardnienie rozsiane. W omawianych latach wydatki NFZ na leki dla pacjentów z SM wzrosły łącznie z 184,5 mln w 2013 r. do 429,3 mln w 2019 r. w ramach dwóch programów lekowych.
Rehabilitacja lecznicza dla chorych ze stwardnieniem rozsianym
W ramach leczenia kompleksowego dla osób ze stwardnieniem rozsianym istotna jest rehabilitacja lecznicza, która jest ważną częścią leczenia objawowego. Dzięki odpowiednio dobranej terapii pozwala poprawić sprawność chorego, co jest kluczowe dla zachowania przez niego samodzielności. Według danych z raportu nie występuje w tym przypadku stała tendencja wzrostowa.
Mimo że w 2019 r. odnotowano wzrost w stosunku do 2018 r., to między 2013 a 2016 r. wykazano spadek wykonanych świadczeń rehabilitacji leczniczej. Zauważono również spadek liczby pacjentów z SM, którzy otrzymali rehabilitację leczniczą w terminie późniejszym niż rok od rozpoznania choroby. Dane te wskazują, że dostęp do świadczeń nadal jest niewystarczający w stosunku do potrzeb pacjentów.
Analiza historii świadczeń pacjentów ze stwierdzonym SM
Oddzielny rozdział raportu poświęcono analizie ścieżek diagnostyczno-terapeutycznych pacjentów ze stwardnieniem rozsianym w Polsce. Według badań stwierdzono prawidłowe funkcjonowanie systemu opieki nad chorymi z SM, ale zauważono długie okresy od rozpoznania objawów choroby do postawienia diagnozy oraz od momentu stwierdzenia SM do rozpoczęcia leczenia. Średni czas od rozpoznania stwardnienia rozsianego do wdrożenia farmakoterapii na przestrzeni lat 2013-2016 zmniejszył się, ale w 2016 r. wynosił on 646 dni.
Powyższy raport ma stanowić podstawę do dyskusji merytorycznej na temat optymalizacji rozpoznawania i leczenia SM w Polsce.
Czym jest stwardnienie rozsiane?
Stwardzenie rozsiane jest jedną z częstszych chorób ośrodkowego układu nerwowego. Jest to stan zapalny demielinizacyjny, czyli taki, w którym dochodzi do uszkodzenia osłonek mielinowych nerwów, w wyniku czego SM jest klasyfikowane jako nawracające objawy neurologiczne.
Wyróżniono trzy przebiegi stwardnienia rozsianego: postać rzutowo-remisyjną, pierwotnie postępującą i wtórnie postępującą, dla której charakterystyczne są zanikające okresy aktywności przy stałym postępowaniu niepełnosprawności.
Źródło: gov.pl
Przeczytaj także: Więcej przeciwciał po szczepionce niż naturalnej infekcji COVID-19
